etymologia: (późnołaciński)
presbyterium
w kościołach rzymskokatolickich przestrzeń kościoła przeznaczona dla duchowieństwa, chór. Zazwyczaj wydzielona poprzez podwyższenie, balustradę lub łuk tęczowy.
Prezbiterium zamykała zwykle ściana prostokątna, półkolista apsyda lub wieloboczna. Rzut i bryłę prezbiterium wzbogacały apsydiole, obejście czy wieniec kaplic.
Prezbiterium było sytuowane na przedłużeniu nawy głównej, skierowane ku wschodowi w związku z orientowaniem świątyń. Niekiedy kościoły romańskie były dwuchórowe, tzn. posiadały dwa prezbiteria - od wschodu i zachodu.
W prezbiterium znajduje się sanktuarium z ołtarzem głównym, stalle dla kleru oraz sprzęt liturgiczny. Ponadto kluczowymi miejscami są: umieszczony z boku pulpit zwany ambonką oraz nieco z tyłu miejsce przewodniczenia (sedilia).